Nietrzymanie moczu co to oznacza

Nietrzymanie moczu jest terminem medycznym opisującym dolegliwość wstydliwą, lecz powszechną (zwłaszcza w pewnym wieku). Schorzenie to polega na niezależnym od woli osoby oddawaniu moczu (aż do częściowego lub całkowitego opróżnienia pęcherza).
W zdrowym organizmie mocz spływa z nerek do pęcherza i jest tam zatrzymywany dzięki mięśniom dna miednicy (otaczającym i zaciskającym cewkę moczową), a z chwilą, gdy pęcherz jest pełni, następuje skurcz i wydalenie moczu (przedtem jednak mięśnie miednicy, pęcherz i mózg wymieniają ze sobą sygnał co jest niezwykle istotne).

Diagnostyka.

U osoby chorej bowiem bodźce wysyłane przez mózg do pęcherza, i odwrotnie, napotykają na zakłócenia. W efekcie odruch parcia nie jest kontrolowany. Istnieje kilka typów nietrzymania moczu. Najczęściej występują takie odmiany schorzenia jak: wysiłkowe nietrzymanie moczu – gdy mięśnie dna miednicy są osłabione, cewka moczowa nie zaciska się prawidłowo, a mocz wycieka z pęcherza kiedy tylko rośnie w nim ciśnienie (występuje ono głównie u kobiet) ; nietrzymanie moczu z naglącym parciem – gdy mięśnie pęcherza są nadaktywne, a pęcherz w efekcie kurczy się zbyt często i zbyt szybko (dotyka częściej mężczyzn) ; nietrzymanie moczu z przepełnieniem – kiedy dodatkowo występują problemy z odpływem moczu z pęcherza; nietrzymanie moczu przemijające – występujące okresowo (np. w terapii lekami moczopędnymi czy rozluźniającymi mięśnie). Nietrzymanie moczu i jego diagnostyka (a następnie terapia) są utrudnione, ponieważ schorzenie to objęte jest swoistym tabu. Dolegliwość ta jednak
jest powszechna, dotyka tak kobiet (u których jest częstsze) jak i mężczyzn, zwłaszcza powyżej 40 roku życia. Wstyd paraliżujący przed wizytą u lekarza opóźnia tylko proces rozpoczęcia terapii. Warto uświadomić sobie, że schorzenie jest objawem starzenia się organizmu, jednam można je leczyć, a nie tylko stosować środki doraźne.