Nietrzymanie moczu leki

Każdy rodzaj nietrzymania moczu może być leczony zarówno zachowawczo, jak i chirurgicznie. Zabiegi operacyjne to jednak ostateczność. Znacznie częściej stosuje się leczenie zachowawcze. W wysiłkowym nietrzymaniu moczu elementem terapii są ćwiczenia mięśni dna miednicy, a także odpowiednie farmaceutyki.

Należą do nich: leki zwiększające napięcie zwieracza wewnętrznego (pomocne jedynie przy najlżejszej postaci schorzenia – zaliczamy do tej grupy efedrynę, pseudoefedrynę, fenylopropanolaminę i midodrynę); leki zmniejszające skurcze pęcherza, gałki dopochwowe z estriolem, a także leki hormonalne uszczelniające śluzówkę cewki moczowej. Jeżeli chodzi o leczenie NTM z naglącym parciem w sposób farmakologiczny, to tutaj stosuje się głównie prepataty antycholinergiczne – zmniejszające parcia naglące (oksybutynina, tolterodyna, darifenacyna, solifenacyna). Leki te nie powodują jednak wyleczenia nadreaktywności pęcherza, a jedynie łagodzą jego objawy – konieczne jest więc ich ciągłe (bądź okresowe, w razie nasileń dolegliwości) stosowanie. Niestety – preparaty te mają dużą ilość działań niepożądanych, dlatego ich stosowanie warto uzupełnić regularnymi konsultacjami z lekarzem (zwłaszcza że wśród skutków ubocznych znajdują się zaburzenia żołądkowo – jelitowe, zaburzenia widzenia). Oprócz „tradycyjnych” leków na NTM można stosować również: leki hormonalne – estrogeny – podawane dopochwowo; leki przeciwdepresyjne; leki blokujące receptory (pomocne zwłaszcza przy dolegliwościach związanych z przerostem prostaty); leki wpływające na ośrodkowy układ nerwowy (zwiększające napięcie mięśni zwieracza cewki moczowej); raz neurotoksyny (porażające włókna w pęcherzu i regulujące jego pracę).